Een Nederlandse vrouw heeft vanuit Zwiterserland de pers gehaald, ook onze bloggende wethouder Peters schreef er een artikeltje over: een klacht over koeienbellen. En eerder al met een klacht over kerkklokken die elke ochtend om 06:30, minuten lang, een deuntje spelen.
Dat laatste heb ik meegemaakt tijdens onze afgelopen vakantie in Duitsland, fijn hoor: om 06:30, 12:00 en 18:30 speelden de klokken van de dorpskerk kei en keihard een lang deuntje. Hoeft voor mij niet zo nee. Maar: het is een traditie. En daarmee lijkt voor veel mensen de kous af. Inderdaad is het een traditie, een religieuze in dit geval: oproep tot gebed in de ochtend, lunch in de middag en “terugkomst van het veld” in de avond, uit de tijd zonder horloges en telefoons en een bijna 100% christelijke gemeenschap.
“Dat is een traditie”
Mensen die menen dat “het is een traditie” een argument is om iets niet te veranderen, zal ik uit de droom helpen: zoiets staat bekend als een “appeal to tradition“, een bekende drogredenering die zoiets betekent als “we doen het altijd al zo, dus blijven we het zo doen”. Als je het zo opschrijft wordt meteen de zwakte van dat argument blootgelegd: je slaat elke discussie hartstikke dood en sluit per direct je ogen en oren voor wat anderen te zeggen hebben of veranderende omstandigheden.
Een andere drogredenering kwam van iemand die reageerde via Twitter op het bericht over de Nederlandse in Zwitserland:
Tradities zijn er ook om trots op te zijn. En ‘vreemden’ lijken me niet in de positie om dit te veranderen
Mag wie ergens “vreemd is”, geen commentaar op tradities of andere zaken hebben? Mag het Nederlandse volk geen commentaar maken op de stieren-“gevechten” in Spanje? Mag onze overheid geen oordeel hebben over de doodstraf voor tovenarij (waarvan we weten dat het nonsens is) in Saudi Arabië? Soms is het juist goed dat een “buitenstaander” eens commentaar heeft, dat kan zorgen voor een frisse kritische blik tussen mensen die vastgeroest zitten in hun eigen gelijk.
Toenemende onverdraagzaamheid?
Wie vindt dat religieuze uitingen, zoals dat gebeier op de vroege ochtend, moeten blijven kunnen en daarvoor de wet aanhaalt, moet ook niet vreemd opkijken als andere religieuze groeperingen van diezelfde wet gebruik maken, zoals ik al een schreef: de wet is voor iedereen gelijk. Deze groeperingen hebben zo hun eigen tradities die ze graag meenemen. Dat zou dus zomaar kunnen betekenen dat je naast het kerkklokken deuntje om 06:30, met hetzelfde volume (en ze gaan hard he!), om 05:30 een Islamitische oproep tot gebed krijgt. En wie weet verzint een andere groepering dat ze op welke andere tijd dan ook eens flink herrie willen maken. Ik vraag me af of de mensen die nu de klokken verdedigen hierop zitten te wachten.
Een ander reageerde dat volgens hem het onderliggende probleem vooral is dat we “steeds minder van elkaar accepteren”. Ik denk dat je daarmee het probleem tekort doet.
Onze maatschappij wordt steeds diverser. Dat gaat nu eenmaal niet zonder slag of stoot: er zijn mensen die zich verzetten tegen nieuwkomers of andersdenkenden, er zijn mensen die zich storen aan gebruiken waar zij niets mee hebben en er zijn mensen die willen dat ook hun mening gehoord wordt zoals de mening van grotere groepen wel gehoord wordt.
Veranderen
In het kort kan ik dus zeggen: tijden veranderen. Er moet een werkbare middenweg gevonden worden tussen “niets toestaan” en het praktisch onmogelijke “alles toestaan”. In een samenleving houden we rekening met elkaar en ja, dat kan betekenen dat een “traditie” eens onder de loep gehouden moet worden en dat de mening van anderen niet langer kan worden genegeerd.
We moeten samen leven en dus ook samen veranderen, dat is wel zo netjes.
