Wanneer 1-op-de-4 werknemers tijdens hun werk te maken krijgt met aggressie, ben ik een bezorgde burger.
Wanneer werkgevers worden opgebeld, lastig gevallen of kapotgeschreven omdat iemand een andere mening dan de jouwe heeft, ben ik een bezorgde burger.
Wanneer nuance garant staat voor laster van opiniemakers en columnisten, ben ik een bezorgde burger.
Ja, ik ben een buitenstaander, draag directe pijn noch verantwoordelijkheid, en misschien oordeel ik veel te makkelijk, het zou zomaar kunnen.
Maar dit verdient de aandacht.
Wie het nieuws volgt, ziet in ons kikkerlandje inderdaad een asiel-crisis: de manier hoe lokale en landelijke politici met de kwestie om gaan is schokkend te noemen. Ik zie politici die dingen willen die al kunnen, politici die dingen roepen die niet bestaan en politici die dingen roepen die nergens op slaan.
We zijn bang: bang voor inbraken, bang voor onze bankrekening, bang voor asielzoekers, bang voor moslims, bang voor strepen in de lucht, bang voor IS. Heel erg bang. Bang voor van alles.
Het dagelijkse nieuws loopt over van beelden vol ellende en dat brengt de angst heel erg dichtbij: rechtstreeks de huiskamer in. Angst verkoopt. Lees verder
FC Groningen maakte een mooi gebaar: ze gaven een aantal mensen de gelegenheid om gratis een voetbal wedstrijd bij te wonen! Doen ze wel vaker, stukje maatschappelijke betrokkenheid naar mensen die geen kaartje kunnen betalen, maar wel voetballiefhebber zijn. Dit keer waren het asielzoekers. Reacties met “ik ga niet, ik koop geen kaartje meer!” waren niet uit de lucht. Een boycot.