Ja, ik ben een buitenstaander, draag directe pijn noch verantwoordelijkheid, en misschien oordeel ik veel te makkelijk, het zou zomaar kunnen.
Maar dit verdient de aandacht.
Eerder dit jaar was de documentaire Bloedbroeders op tv, over de zoektocht van de Armeense Ara Halici en Turkse Sinan Can. Een zoektocht naar een zwarte bladzijde uit de geschiedenis van Turkije. De docu is na te kijken via internet, wie de tijd heeft: doen. Indrukwekkend, schokkend, tekenend, verdomme, het hakt er in.
Een groot onrecht: gehuld in nevelen, onder het tapijt gemoffeld, stelselmatig ontkend en genegeerd door de Turkse overheid. En dat doet pijn, dat merk je aan alles. Pijn bij de nabestaanden van de Armeense slachtoffers, pijn bij de huidige generatie Turken, vol onbegrip en twijfels. Pijn vanwege de miskenning, pijn vanwege het taboe. Wat is er allemaal gebeurd? Hoe erg is het nou eigenlijk geweest? Wat weigert de Turkse overheid te vertellen?
Armeense genocide, 1915
Er moet hernieuwde aandacht komen voor de Armeense genocide, het is tijd voor erkenning, acceptatie, excuses en verzoening.
Een groep van Nederlandse Turken, Koerden, en anderen zijn de campagne ” Erken 1915 ” gestart, in de hoop een start te maken om de 100 jaar oude gebeurtenissen te erkennen, om ruimte te maken voor excuses, om een einde te maken aan de onmacht, aan de argwaan, aan de nog steeds aanwezige haat tussen beide volkeren. Om uiteindelijk de ruimte voor verzoening te vinden.
Een moedig initiatief.
