PvdA Kamerlid Otwin van Dijk, die zelf in een rolstoel zit, gooit hoge ogen met zijn verzoek om de Nederlandse samenleving toegankelijker te maken voor mensen met een handicap: tenslotte tekende de Nederlandse overheid in 2006 daarvoor een verdrag. Volgens Van Dijk ligt Nederland ver achter.

Op Twitter komen de voorbeelden van het ontoegankelijke Nederland in rap tempo voorbij. De lijst van voorbeelden is eindeloos. En er is veel onbegrip.

Ongelukje

Jaren geleden kreeg ik na het stappen op zaterdagavond een ongelukje, een vriendelijke duw tussen vrienden viel helemaal verkeerd uit en ik brak mijn enkel. Het gips deed zijn werk niet goed en een operatie gevolgd door een tijdje rolstoel was het resultaat. Dan kom je er achter hoe klein de gangen in je huis zijn.

Je merkt al snel hoe ongemakkelijk een rolstoel is, een middagje naar het Osse centrum (op goed weer loopafstand) komt er heel anders uit te zien. De stoep zit vol met gaten, op- en afritten zijn lastig te nemen. Winkels zetten reclame borden op het pad, een terras staat bijna tot aan de stoeprand. En dan die fietsen, werkelijk overal staan fietsen.

Een winkel ook nog in? Dat valt lang niet altijd mee. Laat staan dat je ’s avonds nog eens naar een bioscoop of een restaurant wil. Pin-automaten op stahoogte, vooraf moeten bellen of dat je de trein wel in of uit kan op dat station, in een café niet naar het toilet kunnen. Genoeg om op te noemen.

Mijn ogen gingen open, en ik was blij die stoel achter me te kunnen laten.

Toegankelijkheid, een recht?

Het zal je niet verbazen: ik (en de SP natuurlijk ook) vind dat iedereen zou moeten streven naar fatsoenlijke norm van toegankelijkheid. Een plankje voor de deur, een rolstoel oprit waar een trapje is, een lift, een daadwerkelijk te gebruiken blinde-geleidestrook, een automatisch openende deur, beseffen dat je dove mensen niet aan de telefoon kan krijgen en ga zo maar door. De aanpassingen zijn vaak klein, maar broodnodig.

Tot mijn grote verbazing wil het kabinet niet aan het wettelijk vastleggen van toegankelijkheid: staatssecretaris Van Rijn vindt dat bedrijven zelf moeten bepalen of ze geld en moeite willen steken in het accepteren van mensen met een handicap, “op basis van hun bedrijfsvoering en clientèle”, zei hij. En iedereen die het oneens is met de geboden faciliteiten kan dan naar de rechter om een bedrijf onder de loep te laten nemen. Marktwerking dus. De markt laat het echter al jaren afweten, zoals meestal als het gaat om het beschermen van de kwetsbaren in onze samenleving. Vreemd genoeg is daar wederom geen interesse voor.

Cultuurtheoloog Frank Bosman meent zelfs te moeten inbrengen dat een handicap hebben in eerste instantie “jouw probleem is” en vraagt zich hardop af of dat zulke wetgeving niet vooral “gehandicapten doodknuffelt”. De woordvoerder van de ondernemerskoepel VNO-NCW weet er zelfs uit te brengen dat “ze zich voor kan stellen dat Van Dijk, in zijn fysieke situatie, dit wil”.

Wauw.

Schreef ik al dat er veel onbegrip is?

Het loont om Twitter-berichtjes met de “hashtag” #JeKomtErNietIn eens te lezen: je hoeft echt niet zelf in een rolstoel te zitten om weigeren weg te kijken, je ogen open te laten gaan, en begrip te tonen.

En het vervolgens gewoon wettelijk te regelen.

Namens je dove moeder een overheidsinstantie bellen ivm acuut probleem: 'ik zal toch echt even je moeder moeten spreken.' #jekomternietin

— Corina Lathouwers (@einliedCorina) January 16, 2016

Uberhaupt al bij #NS 24 uur van tevoren aangeven dat je met een rolstoel komt… #jekomternietin

— Michel Kok (@MichelOss) January 16, 2016

Dat er in Gelderland recent snelbussen zijn aangeschaft die niet toegankelijk zijn. #jekomternietin

— Otwin van Dijk (@Pilotwin) January 16, 2016

Wat zou er als eerste geweest zijn…..De boom? Of de #blinden geleidestrook? #jekomternietin pic.twitter.com/x7dKQAChwW

— Wheelchair Mafia (@Wheelchaimafia) January 18, 2016