Ik heb afgelopen vrijdag flink gevloekt, met tranen in de ogen het nieuws in Parijs gevolgd en me alvast voorbereid op de voorspelbare reacties.
En jawel, ze kwamen hoor…
Lees verder
Categorie archief: Mij
Nee, geen vluchteling in huis
Ik neem geen asielzoeker in huis, vang geen weeskind op.
Gevlucht voor honger, gevlucht voor geweld, gevlucht voor oorlog. Een barre tocht, op weg naar een land waar je de taal niet spreekt, niemand kent. Tijdelijk onderdak, een uitzichtloze situatie. De hoop op een beter leven, op een veilig bestaan. Iedereen heeft inmiddels de vele foto’s gezien, iedereen weet hoe schrijnend de kwestie is.
Wie bij de Nederlandse grens aanklopt, heeft het recht om asiel aan te vragen: elke aanvraag dient in behandeling te worden genomen. De verlengde asielprocedure kan al snel 6 maanden tot een jaar duren en in de tussentijd moeten deze mensen natuurlijk wel ergens verblijven.
In het beste geval heeft een vluchteling zijn papieren en spaargeld nog beschikbaar, in het slechtste geval gaat het om iemand met trauma, zonder middelen, verloren ouders. Om nog maar te zwijgen over de afgelegde reis: Europa zit zo dicht, dat in Nederland aankomen via de normale weg vanuit veel landen onmogelijk is gemaakt en deze mensen zijn overgeleverd aan smokkelaars.
Wie nuanceert is af
Zwarte Piet, islam, vluchtelingen, terreur. Ons kleine landje staat bol van de pittige discussies. Op tv, tijdens een feestje, op de sociale media, met een blog of in de Tweede Kamer. Ik ben altijd wel in voor een discussie, heb over veel dingen een mening en ik zeg het eerlijk: ik twijfel over alles. Zonder twijfel geen verbetering.
Hoe anders gaat het in het huidige “maatschappelijke debat”.
Geen vergiffenis voor de doodrijder
Bijna 7 jaar geleden, in de herfstmaand november, werd mijn peetoom het onderwerp van een klein nieuwsbericht: “fietser gewond bij aanrijding“. Tussen zijn laatste woorden door greep hij naar zijn hoofd, er werd gereanimeerd en in coma is mijn oom afgevoerd naar het ziekenhuis. Een paar dagen later is hij overleden. De uitvaart kan ik me nauwelijks herinneren.
Vorig jaar november schreef rechtbank journalist Chris Klomp het artikel “een werkstraf is een prima straf voor een doodrijder“.
Vrijheid: om te herdenken en te delen
Al meer dan 20 jaar ben ik bij de officiële Osse dodenherdenking, samen met een enkele nog overlevende militair, geïnteresseerden en nabestaanden van willekeurige en niet-willekeurige slachtoffers.
Niet-willekeurige slachtoffers: geen gewone oorlogsdoden, nee, mensen die specifiek zijn uitgezocht om vermoord te worden vanwege hun geloof, hun afkomst, hun beroep. Mensen die van allerlei ellende de schuld kregen. Zomaar. Zonder onderbouwing. Zonder dat ze daaraan daadwerkelijk schuld hebben gehad: zondebokken.
Uitgemoorde gezinnen, ontwrichte families, een beschaamde gemeenschap, een gesloopte maatschappij, alles kapot en op z’n gat. De jaarlijkse herdenkingsboodschap is duidelijk: dit nooit meer.
Wereld autisme dag
Het is vandaag, 2 april, wereld autisme dag als speciale aandachtvrager voor de autismeweek. Zoals de website over de autismeweek zegt: leven in een wereld die je niet begrijpt. Ik ben geen expert op het gebied van autisme, zeker niet met betrekking tot de “extreme gevallen”, dit artikel is geschreven door gewoon zomaar iemand en kan op experts misschien wat naïef overkomen.
Gedurende de jaren bij Scouting heb ik wel ervaring opgedaan met allerlei verschillende vormen van autisme, autisme is wat dat betreft toch een container begrip voor een verzameling aan diagnoses. Eén ding hebben autisten gemeen: ze maken de wereld niet mee zoals niet-autisten dat doen.
Buitenspelen is belangrijk!
Buitenspelen is belangrijk. Zo, die bewering staat. Buitenspelen is echt belangrijk en zou vaker onder de aandacht gebracht moeten worden, al helemaal in de tijden van de tablets, internet en sociale media. Met onze Scouting-groep hebben we vorige week nog gecollecteerd voor Jantje Beton, een organisatie die buitenspelen bevordert. Waarom is buitenspelen dan zo belangrijk? Dat is eigenlijk vrij eenvoudig.
Carnaval: een mooi feest!
Wat hebben we genoten! Van de flauwekul, de goede sfeer, allerlei activiteiten, van optochten, gezelligheid, kroegentochten, oude bekenden, nieuwe vrienden, shoarma, pizza, friet, Omroep Brabant, rare muziek, selfies schieten, hossen en alle voorbereidingen!
Honderden, nee, duizenden liefhebbers werken maanden aan wagens en kostuums, organiseren vrolijke activiteiten en regelen allerlei dingen. En dat allemaal voor een paar dagen in het jaar: het Carnavals-feest. Zoals veel activiteiten, staat of valt de organisatie van al die feestelijkheden bij de inzet van een enorme hoeveelheid vrijwilligers die het puur voor ons en uiteraard het eigen plezier doen.
Foto via Merel van de Glind
Van de eerste feestklanken, tot de laatste optocht in Lith. Het was allemaal weer even fantastisch en we hebben er van genoten. Organisatie, horeca, beveiligers, vrijwillgers en alle carnavalsvierders: bedankt! Het was een prachtig feest!
Anti-mens
Ik schreef al eens eerder dat alle ideeën te bekritiseren zijn en dat iedereen het recht heeft op vrijheid van gedachten, geweten en godsdienst. En dat we, ongeacht wat er elders op de wereld aan de hand is, of hoe we ook verschillen in onze kijk op de wereld, we moeten blijven proberen om samen in de maatschappij er het beste van te maken, verbinden, niet versplijten. Of je nu gelovig bent, ietsist of atheïst, zoals ikzelf, we leven hier met elkaar.
Laat kinderen ontdekken
Ik las een artikel over een echtpaar in de Verenigde Staten die de politie aan de deur kregen omdat hun kinderen, 6 en 10 jaar oud, onderweg waren naar de speeltuin, zonder volwassene. Het artikel legt vervolgens uit hoe de ouders de kinderen hierop hadden voorbereid: om de afstand van 1,6 km naar de speeltuin te overbruggen, hebben de ouders de kinderen eerst een stukje alleen laten lopen, net de hoek om. Vervolgens nog wat verder, naar de bieb en toen, jawel, het hele stuk van 1600 meter. En tijdens die tocht zagen mensen zomaar 2 kinderen alleen lopen, hebben de politie gebeld en die maakte er dus werk van. Toen de vader vervolgens weigerde zijn ID te geven omdat hij niets verkeerds had gedaan, werden er zes auto’s als versterking opgeroepen. Het moet niet gekker worden. Maar dat werd het wel, lees vooral het artikel zelf ook eens.
Wat ook opvalt, is dat deze ouders hierin heel rationeel zijn, ze zeggen “ontvoeringen zijn heel zeldzaam, dodelijke slachtoffers bij auto ongelukken gebeuren veel vaker”.