Het kon niet uitblijven natuurlijk, na alle borstklopperij over onze normen en waarden krijgt website GeenStijl er van langs: er zijn mensen die genoeg hebben van het objectiveren van vrouwen als verdienmodel. Rosanne Hertzberger schreef een column in NRC en vraagt zich af welke adverteerders het eigenlijk OK vinden dat hun naam gekoppeld wordt aan deze praktijken. Voor de duidelijkheid, GeenStijl is onderdeel van de Telegraaf Media Groep en ze halen via de advertenties op Dumpert en GeenStijl een behoorlijke omzet.
Bij de Volkskrant ontvouwde Loes Reijmer het typische GeenStijl gedrag: een vaag artikel over vrouwen schrijven en een hele serie van seksistische ‘complimentjes’ er overheen door de reaguurders. De reactie was zoals te verwachten: GeenStijl ging er met gestrekt been in en schreef een artikel over Loes met de vraag ‘zou u haar doen?’. De reacties volgden het standaard patroon.
Deze week riep Heleen Mees letterlijk op tot een adverteerdersboycot: ‘bedrijven, stop met adverteren op sites waar vrouwen virtueel verkracht worden’. Ophef compleet.
GeenStijl buiten GeenStijl
Toch missen deze 3 columnisten een groot onderdeel van de beleving GeenStijl. Die speelt zich namelijk grotendeels buiten de website af: als er één of ander vaag en misleidend artikel wordt geplaatst over een organisatie, minderheden of persoon, linken ze graag naar de persoonlijke website of Twitter-account van personen of organisaties. En als dat niet lukt, noemen ze gewoon even een volledige naam.
En dan begint het.
De reaguurders bestoken de slachtoffers massaal. Ze zoeken huisadressen op, foto’s op Facebook en natuurlijk de werkgever. Duizenden Twitter-berichtjes en e-mails richting de slachtoffers en werkgevers. De meest gore verwijten, bedreigingen en wat al niet meer stromen binnen.
Er zijn inmiddels talloze slachtoffers: mensen die schrijven in kranten, werknemers van bedrijven en willekeurige burgers. Een aantal maanden geleden is een moeder van internet gepest omdat ze het waagde een blog te schrijven over haar aanvaring met een Powned-verslaggever. En Volkskrant columniste Loes Reijmer heeft haar Twitter account inmiddels (tijdelijk?) opgeschort.
Maar, persvrijheid?!
De recente ophef veroorzaakt door de columnisten heeft effect, inmiddels hebben verschillende bedrijven aangegeven niet meer aan de seksistische praktijken van GeenStijl gekoppeld te willen worden.
Op 3 mei gaf Belvilla, die van de vakantieparken, aan niet meer te adverteren bij GeenStijl. Meteen werd er een bericht op de website geplaatst, uiteraard met een link naar een pagina van een Belvilla medewerker. En opmerkelijk: GeenStijl legt een link met persvrijheid en adverteren. Dat is nogal een beschuldiging.
Ergens niet adverteren heeft natuurlijk helemaal niets met een ‘pers boycot’ of ‘persvrijheid’ te maken. De website kan nog steeds stukjes schrijven, mag gewoon langskomen bij desbetreffende bedrijven en kan nog steeds vrijelijk alle bagger publiceren die ze wil. Niets pers, niets boycot, ze wordt geen strobreed in weg gelegd. Maar hé, niemand is toch tegen persvrijheid?
Een paar uur later gaf Belvilla aan toch wel te blijven adverteren. Moeten we nog raden naar wat er gebeurd is?
Roze hooivorken
Al met al is dit een prima voorbeeld van hoe GeenStijl werkt: een vaag, opjuttend artikel schrijven met linkjes erin naar personen en de underdog positie claimen. Dan wachten totdat de horde van reaguurders hun werk doet en lekker de vermoorde onschuld spelen.
Mensen worden virtueel aangevallen, werkgevers of politieke partijen druk ‘gementioned‘ met misleidende beschuldigingen en vervolgens zegt iedereen dat GeenStijl niet verantwoordelijk is voor haar reaguurders. We hebben het in het verleden gezien en we zien het elke week opnieuw.
GeenStijl is de typische pestkop die we allemaal kennen van de basisschool. Alleen dan op internet. Het gedrag van de roze hooivorken meute is nog veel smeriger dan wat er op de website zelf staat. GeenStijl deelt uit, jut op en doet huilie huilie bij straf. Ophef als verdienmodel. Allemachtig wat laf.
Ik kan me heel goed voorstellen dat je daar als bedrijf niet mee geassocieerd wil worden.
Dit artikel is ook te lezen op Sargasso.nl
