Wie het nieuws volgt, ziet in ons kikkerlandje inderdaad een asiel-crisis: de manier hoe lokale en landelijke politici met de kwestie om gaan is schokkend te noemen. Ik zie politici die dingen willen die al kunnen, politici die dingen roepen die niet bestaan en politici die dingen roepen die nergens op slaan.
Een bord vol angst
We zijn bang: bang voor inbraken, bang voor onze bankrekening, bang voor asielzoekers, bang voor moslims, bang voor strepen in de lucht, bang voor IS. Heel erg bang. Bang voor van alles.
Het dagelijkse nieuws loopt over van beelden vol ellende en dat brengt de angst heel erg dichtbij: rechtstreeks de huiskamer in. Angst verkoopt. Lees verder
Boycot
FC Groningen maakte een mooi gebaar: ze gaven een aantal mensen de gelegenheid om gratis een voetbal wedstrijd bij te wonen! Doen ze wel vaker, stukje maatschappelijke betrokkenheid naar mensen die geen kaartje kunnen betalen, maar wel voetballiefhebber zijn. Dit keer waren het asielzoekers. Reacties met “ik ga niet, ik koop geen kaartje meer!” waren niet uit de lucht. Een boycot.
Hoop op hulp
Het is hartverwarmend om de vele Nederlanders te zien die richting gemeentehuizen gaan en pleiten voor betere zorg voor ouderen, slaapplekken voor daklozen en een fatsoenlijke doorstroming op de (sociale) huurwoning-markt.
Ik sta er achter, schouder aan schouder, solidair met hulpbehoevenden. Er is genoeg geld in Nederland, het gaat vooral mis bij de verdeling ervan en dat is al jaren zo. Wat mij dan wel verbaast, is dat deze mensen niet stemmen op een politieke partij die hier ook achter staat, maar vooral op partijen die de afbraak in de hand werken.
Maar dan komt de aap uit de mouw: er wordt eigenlijk niet gekeken naar welke partijen voor de bovengenoemde zaken zijn, nee, de mensen zijn vooral tegen opvang van asielzoekers, die ze stuk voor stuk “gelukszoekers” noemen. Eerst moeten alle problemen in Nederland opgelost worden en pas daarna mogen we anderen helpen. Solidariteit tot aan de grens, of liever nog, de gemeentegrens. En daar is men dan nog trots op ook…
Noodopvang voor 300 asielzoekers? In Oss kan het!
Met het bericht over een noodopvang voor 300 asielzoekers is het voor de Ossenaren even slikken. Is dat wel verstandig? Is het niet beter dat zo’n noodopvang ergens in de polder ligt? Of is het juist heel normaal? Dat mensen zich hierom zorgen maken begrijp ik wel, dat mensen zich storen aan de snelheid waarmee dit besluit genomen is, begrijp ik eveneens. Sommige negatieve reacties op internet spreken boekdelen, maar gelukkig zijn er ook hele andere geluiden. Ikzelf heb er een positieve kijk op.
Nee, geen vluchteling in huis
Ik neem geen asielzoeker in huis, vang geen weeskind op.
Gevlucht voor honger, gevlucht voor geweld, gevlucht voor oorlog. Een barre tocht, op weg naar een land waar je de taal niet spreekt, niemand kent. Tijdelijk onderdak, een uitzichtloze situatie. De hoop op een beter leven, op een veilig bestaan. Iedereen heeft inmiddels de vele foto’s gezien, iedereen weet hoe schrijnend de kwestie is.
Wie bij de Nederlandse grens aanklopt, heeft het recht om asiel aan te vragen: elke aanvraag dient in behandeling te worden genomen. De verlengde asielprocedure kan al snel 6 maanden tot een jaar duren en in de tussentijd moeten deze mensen natuurlijk wel ergens verblijven.
In het beste geval heeft een vluchteling zijn papieren en spaargeld nog beschikbaar, in het slechtste geval gaat het om iemand met trauma, zonder middelen, verloren ouders. Om nog maar te zwijgen over de afgelegde reis: Europa zit zo dicht, dat in Nederland aankomen via de normale weg vanuit veel landen onmogelijk is gemaakt en deze mensen zijn overgeleverd aan smokkelaars.
Wie nuanceert is af
Zwarte Piet, islam, vluchtelingen, terreur. Ons kleine landje staat bol van de pittige discussies. Op tv, tijdens een feestje, op de sociale media, met een blog of in de Tweede Kamer. Ik ben altijd wel in voor een discussie, heb over veel dingen een mening en ik zeg het eerlijk: ik twijfel over alles. Zonder twijfel geen verbetering.
Hoe anders gaat het in het huidige “maatschappelijke debat”.
Facebook faalt
Het is al een tijdje bekend: Facebook groepen als PVV Aanhangers, Nederland ons Vaderland of Liefde voor Holland zijn broeinesten van vreemdelingenhaat. Alles met een kleurtje is bij voorbaat fout, iedereen moet “terug naar z’n eigen land”, ook al woon je al generaties lang in Nederland, draag je je steentje bij aan onze maatschappij en maak je je net zo goed druk om wat er om je heen gebeurt. De roep om een land met enkel blanke inwoners druipt van de vele reacties af.
Op berichten dat asielzoekerscentra in vlammen opgaan, dat er doden te betreuren zijn op de Middelandse Zee of mensen gestikt zijn in een vrachtwagen op weg naar Groot Brittanië zijn steevast positieve reacties te lezen met veel meer “likes” dan genuanceerde reacties of reacties die geweld afkeuren: die worden vaak afgedaan als “landverraders”.
Geen vergiffenis voor de doodrijder
Bijna 7 jaar geleden, in de herfstmaand november, werd mijn peetoom het onderwerp van een klein nieuwsbericht: “fietser gewond bij aanrijding“. Tussen zijn laatste woorden door greep hij naar zijn hoofd, er werd gereanimeerd en in coma is mijn oom afgevoerd naar het ziekenhuis. Een paar dagen later is hij overleden. De uitvaart kan ik me nauwelijks herinneren.
Vorig jaar november schreef rechtbank journalist Chris Klomp het artikel “een werkstraf is een prima straf voor een doodrijder“.
Navelstaren, want alle moslims liegen
De eerste aflevering van Zomergasten met Aboutaleb heeft heel wat losgemaakt. Het leek wel alsof heel Nederland over hem heen viel, positief en negatief: hij was te veel politicus, te veel mens of te veel moslim, tegelijkertijd te weinig mens, of juist te weinig moslim. Zelfs de mensen die opzettelijk niet keken hebben er een mening over: want moslims liegen, allemaal. En dus was alles wat Aboutaleb zou gaan zeggen op voorhand toch al verkeerd.