Perjan Moors, Tweede Kamerlid voor de VVD, woordvoerder “Armoedebeleid, schuldhulpverlening en arbeidsomstandigheden” is trots op de voedselbanken.
Want de overheid kan niet alles oplossen.
SP schaamt zich voor #voedselbanken. Ik ben er trots op. Zij laten zien dat onze maatschappij weerbaar is! Overheid kan niet alles oplossen!
— Perjan Moors (@perjanmoors) December 15, 2015
Inmiddels zijn de terroristische aanslagen van 11 september meer dan 14 jaar geleden. Het islamitisch terrorisme stond in één keer op de kaart en moslims over de hele wereld zijn per direct verdacht.
Veertien jaar geleden, de kleuters en kinderen van toen zijn inmiddels volwassen, met een beroepsopleiding bezig of hebben deze afgerond. Er is een generatie opgegroeid met de gevolgen van 11 september.
En dan blijkt een steeds groter deel van Nederland onze moslims met de nek aan te kijken. Er wordt door politici openlijk geroepen dat er “minder Marokkanen” moeten komen. Dat moslims minder rechten moeten hebben dan anderen of liever nog, het land uit. Dat mensen met een kleurtje terug moeten naar hun “eigen land” of opgehangen moeten worden zodra ze het wagen een blanke schreeuwlelijk tegen te spreken.
Ik heb afgelopen vrijdag flink gevloekt, met tranen in de ogen het nieuws in Parijs gevolgd en me alvast voorbereid op de voorspelbare reacties.
En jawel, ze kwamen hoor…
Lees verder
Het hoge woord is er uit, het Openbaar Ministerie (OM) gaat Geert Wilders vervolgen voor discriminatie vanwege zijn uitspraken dat hij wel eventjes minder Marokkanen zou gaan regelen in Den Haag. En ondanks dat advocaat Gerard Spong al mijmert over een taakstraf in een moskee, zullen we nog heel wat water naar de zee zien stromen voordat het zover is. Over één ding durf ik wel zeker te zijn: Geert Wilders krijgt gelijk.
Dat zou toch apart zijn, dat je tegen een 12-jarige jongen zegt “helemaal alleen naar de toilet geweest? Goed man!”. Of tegen een collega “naar het werk zonder ongelukken? Dat wordt trakteren!”. Toegegeven, misschien heb je wel een collega waarbij dat speciaal is, zou zomaar kunnen, maar daar gaat het nu niet om.
Ja, ik ben een buitenstaander, draag directe pijn noch verantwoordelijkheid, en misschien oordeel ik veel te makkelijk, het zou zomaar kunnen.
Maar dit verdient de aandacht.
Wie het nieuws volgt, ziet in ons kikkerlandje inderdaad een asiel-crisis: de manier hoe lokale en landelijke politici met de kwestie om gaan is schokkend te noemen. Ik zie politici die dingen willen die al kunnen, politici die dingen roepen die niet bestaan en politici die dingen roepen die nergens op slaan.
We zijn bang: bang voor inbraken, bang voor onze bankrekening, bang voor asielzoekers, bang voor moslims, bang voor strepen in de lucht, bang voor IS. Heel erg bang. Bang voor van alles.
Het dagelijkse nieuws loopt over van beelden vol ellende en dat brengt de angst heel erg dichtbij: rechtstreeks de huiskamer in. Angst verkoopt. Lees verder
Het is hartverwarmend om de vele Nederlanders te zien die richting gemeentehuizen gaan en pleiten voor betere zorg voor ouderen, slaapplekken voor daklozen en een fatsoenlijke doorstroming op de (sociale) huurwoning-markt.
Ik sta er achter, schouder aan schouder, solidair met hulpbehoevenden. Er is genoeg geld in Nederland, het gaat vooral mis bij de verdeling ervan en dat is al jaren zo. Wat mij dan wel verbaast, is dat deze mensen niet stemmen op een politieke partij die hier ook achter staat, maar vooral op partijen die de afbraak in de hand werken.
Maar dan komt de aap uit de mouw: er wordt eigenlijk niet gekeken naar welke partijen voor de bovengenoemde zaken zijn, nee, de mensen zijn vooral tegen opvang van asielzoekers, die ze stuk voor stuk “gelukszoekers” noemen. Eerst moeten alle problemen in Nederland opgelost worden en pas daarna mogen we anderen helpen. Solidariteit tot aan de grens, of liever nog, de gemeentegrens. En daar is men dan nog trots op ook…
Ik neem geen asielzoeker in huis, vang geen weeskind op.
Gevlucht voor honger, gevlucht voor geweld, gevlucht voor oorlog. Een barre tocht, op weg naar een land waar je de taal niet spreekt, niemand kent. Tijdelijk onderdak, een uitzichtloze situatie. De hoop op een beter leven, op een veilig bestaan. Iedereen heeft inmiddels de vele foto’s gezien, iedereen weet hoe schrijnend de kwestie is.
Wie bij de Nederlandse grens aanklopt, heeft het recht om asiel aan te vragen: elke aanvraag dient in behandeling te worden genomen. De verlengde asielprocedure kan al snel 6 maanden tot een jaar duren en in de tussentijd moeten deze mensen natuurlijk wel ergens verblijven.
In het beste geval heeft een vluchteling zijn papieren en spaargeld nog beschikbaar, in het slechtste geval gaat het om iemand met trauma, zonder middelen, verloren ouders. Om nog maar te zwijgen over de afgelegde reis: Europa zit zo dicht, dat in Nederland aankomen via de normale weg vanuit veel landen onmogelijk is gemaakt en deze mensen zijn overgeleverd aan smokkelaars.