Ik heb lang haar gehad. Tot over m’n schouders. En stekeltjes, een blockhead, een sik, enorme bakkebaarden, een sik & snor zoals Worf, een pluim, een hanekam en nog veel meer. Ik heb het allemaal gehad. En nu scheer ik me kaal, dat bevalt ook prima.
Het kan allemaal in Nederland.
Zomaar een artikel op nieuwsblog FabMama.nl: “autisme door BMR-prik, wel of niet vaccineren?”, geschreven door Marjolein de Jong die een hele serie artikelen op haar naam heeft staan. (inmiddels is het artikel verdwenen vanwege het vele commentaar)
Zo lezen we in het stuk (tekst dik gemaakt door mij):
Maar toch was ik nieuwsgierig, dus ik ging op onderzoek uit. En wat blijkt? In Amerika is het verband tussen de BMR-inenting en autisme al jaren bekend. Er zijn daar zelfs ouders, wiens kinderen autistisch zouden zijn geworden na de inenting, die een schadevergoeding van farmaceutische bedrijven hebben gekregen. En in Italië heeft een rechtbank geoordeeld dat er een causaal verband is tussen de BMR-vaccinatie en autisme.
Marjolein stelt daar nogal wat. Volgens de redactie is het een ‘persoonlijk verhaal‘ en daarmee is de kous af. Ik vind daar wat van.
Sinds juli 2015 kan er in Nederland een raadgevend referendum worden gehouden. Mijn gevoel zegt dat ik het nu al gehad heb met die referenda. We hebben inmiddels één landelijk referendum achter ons liggen en de Britten hebben er zojuist ook ééntje gehad. Ik vraag me af of de onderwerpen van deze beide referenda wel geschikt zijn geweest voor een eenvoudige ja/nee vraag.
Cabaretier Erik van Muiswinkel speelde 18 jaar lang de Hoofdpiet bij het Sinterklaas-journaal en de Sinterklaas-intocht. Afgelopen maandag heeft hij gezegd er mee te stoppen. Op zijn twitter-account reageert hij rustig op een aantal van de vele reacties. Daar is het duidelijk: Van Muiswinkel is een linkse landverrader en helpt Nederland naar de verdommenis.
Zijn standpunt is helder: hij was er al even klaar mee, maar de omroeporganisatie zette de verandering van Piet niet door. Ik ben blij dat een sleutelfiguur als Erik deze stap heeft genomen.
Vorig jaar kwam onze minister-president op het VVD-congres met de befaamde dikke-ik-speech. Over graaiers, hufterigheid en forse bonussen. Een jaar verder is er niets veranderd. Dit jaar vindt hij dat Nederland “uit de kramp moet komen”, om er vervolgens nog wat open deuren tegenaan te gooien.
In het nieuws over het VVD-congres zie ik bitter weinig over mensen perspectief bieden. Niets over het aanpakken van belastingontwijking waarbij miljarden worden weggesluisd uit ons land. Niets over het fatsoenlijk opbouwen van verloren sociale zekerheid. Niets over het bestrijden van het opkomende racisme en zondebokken zoeken. Wel zie ik herhaaldelijk angst zaaien over multi-culti, over de buurt waarin je woont, over dat “onze vrijheden bedreigd worden”.
Ebru Umar is een Nederlandse columniste die in Turkije gearresteerd werd omdat ze een (dubieuze) wet overtrad. Eerder beweerde ze nog dat een journalist het over zich af roept gearresteerd te worden bij werk in Turkije. En ook in Nederland roept men om de haverklap dat toeristen en andere buitenlanders zich aan onze wetten moeten houden. Maar vooral dat ze zich moeten aanpassen aan “onze normen en waarden”.
Dat van die wetten is logisch. Maar wat zijn “onze normen en waarden”? Vraag het iemand en je krijgt wat terug in de trant van “vrijheid van meningsuiting”, “handen geven” en “gelijke rechten voor vrouwen, mannen of homo’s”.
Deze 22 maart was een zwarte dag voor Brussel, voor België. Meerdere explosies op verschillende locaties, ze zullen nog een flinke tijd nadreunen. En dan weten we inmiddels dat de grootste bom niet ontploft is. Het had dus allemaal nog veel erger kunnen zijn.
Sterkte aan de nabestaanden, sterkte aan België en haar inwoners.
Zo realiseren we ons dat het leven te kort kan zijn, intens triest en te snel voorbij. En wat doet het dan goed als mensen samenkomen en eensgezind er voor kiezen om zich uit te spreken tegen dit zinloze geweld. België, Brussel, wat ben je sterk, wat ben je groot. Een brok in mijn keel.
Medeleven en boodschappen van liefde (foto via Studio Brussel)
Het is nog niet zo lang geleden dat mannelijke asielzoekers er van langs kregen: hoe durfden ze vrouw en kinderen achter te laten. Waarom vochten ze zelf niet voor hun land? Ja ja, die smoesjes over je “vrouw veilig over laten komen” als je een verblijfsvergunning hebt in plaats van een onzekere zware reis, de praatjes van een lafaard, jou moeten we hier niet.
En zo werd de man de boosdoener en de achtergelaten vrouw een reden om niets te doen.
Vanaf 1923 tot het einde van de Tweede Wereldoorlog gaf prominent lid van de Nazi-partij, Julius Streicher, een wekelijkse krant uit: Der Stürmer. De inhoud was anti-semitisch, anti-katholiek, anti-communistisch, anti-capitalistisch en anti-monarchistisch. Het stond vol met nazi-propaganda: cartoons over Joden, oude volksverhalen over Joden die kinderen vermoorden en hun bloed dronken, Joden die achter ‘onze vrouwen’ aanzitten, dat Joden het Duitse volk wilden onderdrukken, en meer van dat soort spul.
‘Ze behoort tot de Kerk, tot Satan, beide verloren voor het Duitse ras’
“Wat vind jij nou van die vluchtelingen?”, een korte vraag over een heikel onderwerp. Ik krijg die regelmatig gesteld, een antwoord daarop is voor mij niet even snel te geven. Het levert vaak interessante gesprekken op, vol met nuance en begrip. Hierbij zet ik het even in tekst, altijd handig.
Voor je het verspreidt of reageert, lees het eerst helemaal als je wilt weten waarom mijn mening is zoals die is.
De huidige problemen met asielzoekers spelen zich af op meerdere vlakken: internationaal, nationaal en lokaal. Maar laat ik bij het begin beginnen…
Allereerst even voor de duidelijkheid: een migrant is iemand die van het ene naar het andere land verhuist, om wat voor reden dan ook. Een asielzoeker is iemand die “asiel aanvraagt ter bescherming” en zich daarmee beroept op het Vluchtelingenverdrag, gemaakt als antwoord op de enorme vluchtelingenstromen tijdens de Tweede Wereldoorlog. Bijna 150 landen hebben dat verdrag ondertekend. Een vluchteling is iemand die volgens die regels ook daadwerkelijk asiel verdient en die wordt daarmee een statushouder oftewel vergunninghouder. Zij krijgen een tijdelijke verblijfsvergunning die elk jaar kan worden ingetrokken als blijkt dat het thuisland veilig is. Is het land na 5 jaar nog niet veilig, dan kan je een verblijfsvergunning voor onbepaalde tijd aanvragen en je eventueel naturaliseren: de Nederlandse nationaliteit verkrijgen. Uit de praktijk weten we dat een flink percentage na verloop van tijd terug gaat als het mogelijk is.